Sevgili Sen'im*,
Bu satırları park etmiş olduğumuz bir istasyondan yazıyorum.Biliyorsun İzmire gidiyorum.Evden çıktıktan sonra sana ''Hiç mutlu değilim'' dedim.Adı lazım değil hatunun sana geri dönmek için çabalıycağını hissetmişim resmen.Aslında ölüceğimden korkuyordum.Kaza da falan.Ama ona geri dönseydin ölürdüm zaten.
Bugün geçmiş konuşmalarımızı açınca içim acıdı.Sana o kadar kötü davranmama rağmen sürekli alttan almışsın.''Neden bu kadar yaptığıma hala yanımda kaldın?'' dediğimde, ''Cevabını bilmiyorum.''dedin.İyiki bilmiyorsun.Bunun cevabını verdiğin zaman benden vazgeçerdin çünkü.
Hayat sanırım çocukluğumdan beri bana koyuyor ha ne dersin ? Her defasında bir gerçeği farkedip isyan çıkarmışım.
İlk değil aslında ama ilkmiş gibi davranıp bugün ilk kez doğmamış çocuklarımız hakkında konuştuk.Gerçekten iyi ebeveynler oluruz.Onlara masal kitabı almak ismiyorum çünkü her zaman iyiler kazanmıyor.Benim yazdığım masallarda kötüler iyilere karşı değil.Hayaller gerçeklere karşı.Tıpkı sen ve ben yani biz gibi.
Bugün ki iyi geceler mesajımda ''Sevmemek için sebebin çokken, sevmek için nedenin yokken beni nedensizce sevdiğin için teşekkür ederim.'' dedim.Cevabında ilk kez bana adımla hitap ettin.Sence bu bir gelişme mi ? Yoksa birşeyler değişti mi bugün o yüzden mesafe koyup adımla hitap ettin.
Bütün yol boyu yıldızlara baktım.Belki biri kayarsa dilek tutarım diye. Dileğimi biliyorsun...
Hep yanımda kal...
Senden sonra bütün fikirlerim rönesansı yaşadı.Seninle konuşurken hayat anlamlı sanki.Nefret ettiğim o ''insanlar'' bile gözüme iyi geliyorlar.Ama sen yokken insanlara ızdırap oluyorum.Olmamak için seni düşünüyorum.Bunları yüzüne söylemek çok zor benim için.Ama şu anda yapıyorum. '' ''
V.
01.09.2010 Saat : 05:29
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
çok mantıklı