26 Ocak 2010 Salı

Dedem...

Bugün sabah geç uyandım. Telefon çalıyordu açtım. Hiç birşeyden habersizdim.

Uykulu bir sesle cevap verdim.

-Efendim.
-Ben Albay .... Başınız sağolsun.
-Anlamadım.??

Ben korkuyorum babamda askeriyede olduğu için ilk aklıma babam geldi.

-Ben Albay .... Babanız nerde?
-Dedemin yanında. Ona bakıyor. Siz cep telefonundan arayın bence.
_Teşekkürler iyi günler.


Telefonu kapatır kapatmaz babamı aradım.

-Baba, biri ölmüş galiba bir Albay aradı?
-Deden öldü kızım.

Ben uyku sersemliğiyle kısaca ''Tamam.''diyip telefonu kapattım. Algılayamıycak kadar şok içindeydim ve metanetli karşılıyordum. Ağlamam gerekirdi ama ağlayamıyordum. Sadece korku var.Ama anlayamıyorum. Annemin yanına gittim.

'Anne uyan dedem ölmüş'. Annem meğerse geceden haberi varmış. Biliyorum dedi. Sonrada bir sürü birşeyler demeye başladı. Üzücü şeyler vah vah gibi.Giyindim çıktım. Derhaneye gittim. Kimseye birşey yokmuş gibi davranıyorum. Genelde insanların bilmesini ve bu acımdan dolayı bana sahte iyilikler yapmasını istemediğimden hiç bir zaman anormal şekilde ilgi bekleyemem belli de edemem.

Eve dönerken cenaze arabasını görünce bekleyemiyceğim kadar kötü oldum. O tabut, siyah giyinmiş bir sürü insan. Eniştem görünce omzumu tuttu. Gözlüklerin arkasında ağlıyordu sesinden farkettim. Babam görünce yanıma geldi. Eve git sen dedi.

Eve geldim ama o kadar kötü hissediyordum ki yattım uyudum 2 saat kadar. Kalktım ve babaannemlere gittim. Halalarım ağlıyordu. Bana sarıldıklarında 'Deden gitti'' dediler. Herkes başsağlığı diledi. Ama en çok büyük halam sarılınca gözlerim doldu. Ağlamamaya gayret gösterdim ama pek başaramadım.

Eve yeni geldim.Daha huzurluyum şimdi. Bir hafta önceki bir yazımda üzülmem diyen bendim. Ama bugün işler değişti. O tabutun içinde dedemi düşündükçe, biz evde o toprağın altında üşürken düşündükçe birşeyler çok kötü hissettiriyor.

Ölüm her zaman acı veriyor.

11 yorum:

çok mantıklı